Taj Mahal- Pomnik Miłości

 TAJ MAHAL

 Taj Mahal^[1] (hindi: ताज महल urdu: تاج محل) – indyjskie mauzoleum wzniesione przez Szahdżahana z dynastii Wielkich Mogołów, na pamiątkę przedwcześnie zmarłej, ukochanej żony Mumtaz Mahal. Obiekt bywa nazywany świątynią miłości.
 Agra jest miastem w stanie Utrat Pradesh, w którym znajdziemy jeden z siedmiu cudów świata, wspaniały Tadż Mahal. Miasto leżące nad rzeką Jamuna leży około 200 km od Delhi i jest jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc w Indiach. Szach Dżahan wywodzący się z dynastii Wielkich Mogołów kazał wznieść Tadż Mahal dla swojej zmarłej w 1631 r. żony, Mumtaz Mahal. Jej imię znaczy "ozdoba pałacu”. Była drugą żoną Szacha Dżahana, a jej śmierć nastąpiła przy porodzie dziecka. Było to już czternaste dziecko, siedmioro z nich zmarło przedwcześnie. Mumtaz Mahal miała dopiero 38 lat, a cesarz darzył ją ogromnym zaufaniem. Poeci tamtych czasów opisywali ją jako piękną i cnotliwą kobietę. O powstaniu budowli Tadż Mahal mówią dwie wersje legendy. Według pierwszej wersji Szach Dżahan tak głęboko przeżył śmierć małżonki, że przez rok był pogrążony w żałobie, a potem postanowił wznieść budowlę ku jej pamięci. Według drugiej wersji to sama Mumtaz Mahal była inicjatorką tej budowli. Na łożu śmierci kazała obiecać cesarzowi, że nie poślubi już żadnej kobiety i że ich miłość upamiętni pomnik w postaci mauzoleum. Legenda donosi również, że Szach Dżahan w ciągu jednej nocy osiwiał. Poza tym, co jest niezbyt pozytywną częścią opowieści, po zakończeniu budowy kazał obciąć kciuki wszystkim robotnikom, aby nie mogli wznieść nigdy piękniejszego dzieła niż Tadż Mahal. Fakt ten w rzeczywistości nigdy nie został potwierdzony. Budowa Tadż Mahal rozpoczęła się rok po śmierci Mumtaz Mahal i trwała ponad dwadzieścia lat. Do budowy mauzoleum użyto białego marmuru. Jego marmurowe ściany pokrywają tysiące szlachetnych i półszlachetnych kamieni oraz inne dekoracje z czarnego marmuru. Cały kompleks został zbudowany na planie prostokąta o wymiarach 580 na 305 metrów. Otacza go mur z czerwonego piaskowca. W skład budowli wchodzą, stojące w rogach, minarety stanowiące wieże strażnicze. Olbrzymia brama prowadząca do świątynnego kompleksu symbolizuje wrota do raju. Nad bramą widnieje inskrypcja w języku arabskim pochodząca z Koranu. W sumie do mauzoleum prowadzą trzy wejścia. W środkowej części terenu widnieje kwadratowy basen z pasami przestrzeni po obu stronach. Samo mauzoleum jest wsparte na czworokątnej platformie pokrytej marmurem o długości boku 95 m. Platforma ma wysokość 7 m. Pokrywają ją płaskorzeźby w kształcie kwiatów oraz wzory ułożone z półszlachetnych kamieni. Centralnym punktem mauzoleum jest świątynia z charakterystyczną, dla sztuki islamskiej, wielką kopułą. Otaczają ją cztery mniejsze kopuły. Perski ogród przed mauzoleum jest podzielony na cztery części i obrazuje raj według religii muzułmańskiej. Wewnątrz mauzoleum nie wolno robić zdjęć, obiekt może być fotografowany tylko z zewnątrz. Zanieczyszczenie powietrza i wiążące się z tym kwaśne deszcze wpływają na niszczenie budowli. W celu ochrony mauzoleum w 1994 r. została wyznaczona wokół niego strefa ochronna o wielkości 10400 km². W jej pobliżu istnieje bezwzględny zakaz wznoszenia obiektów przemysłowych. W promieniu 4 km został również wstrzymany ruch samochodowy. Tadż Mahal jest obiektem wpisanym na listę światowego dziedzictwa UNESCO oraz jednym z siedmiu cudów świata, ale dla mieszkańców Indii jest ich narodowym skarbem. Mówiąc krótko jest architektonicznym majstersztykiem sztuki indyjskiej.